2 days ago, I heard the most awful news. It crushed me, killed me and made me cry buckets and buckets of tears.
It was finally, FINALLY, confirmed.
I am very, very disappointed in you. I wish I could tell that straight to your face. The decisions you made were far more than stupid, and it is finally safe to say that I do not know you anymore. It's very disgusting. What a hypocrite, you are. Seriously, I do not know whether to feel angry or sorry for you. You could excuse yourself with a million reasons but I seriously have all the defenses in the world. It's not bitterness anymore. I feel so.. I don't know. I just want to smack you in the head and grieve for you for the decisions you've clearly made.
I mean, seriously. Her? You came up with the most awful words for her. You despised her. You hated her so much, you banned her from both our lives. You told me that it was impossible for you to love her again. You told me how awful her friends were. You knew how much she hurt me and you even defended me for her. All this talk for what? Shit, how stupid you are. Are you that desperate for a proximal relationship? Did the other girl not love you back? Did you just need someone to kiss and hug and make love to? Because you couldn't convince me, in a million years, that tables have turned and you love her like no other. 10 months ago, you didn't even want to be in the same room as her. I guess love is synonymous to shallow for you.
Anyway, I wish you all the best. In whatever relationship you're in. It hurts for me, of course. Not mainly because you have another. Not because you clearly have moved on. But because you chose the one person who has hurt me so deeply, I cried myself to sleep for 2 months. You chose the one person, over me, who could give you the least love a person could give. You chose the girl who both broke our hearts before.
I'm so sorry. For you.
Saturday, November 22, 2008
Saturday, November 15, 2008
Oh dear.
Hindi ko na alam kung anong gagawin ko. Hindi ko na kaya magrationalize. Ubos na lahat ng logic at reasoning ko sa kakafigure out kung pano tayo nakarating dito sa point na to.
Alam mo ba kung gano ko nilalabanan ang sarili ko araw araw para hindi ka itext? Ang hirap, okay. Kailangan kong panindigan yung desisyon na ginawa ko 7 months ago na hanggang ngayon hindi ko parin maintindihan. Sirang sira na yung diwa ko sa kakaintindi sa mga kasinungalingan na sinasabi ko sa sarili ko para lang kayanin ko ang bawa't araw.
Hindi ako magsisinungaling: hirap na hirap parin ako sa paglipas ng araw araw. Aaminin ko, ito yung taon na pinakamalala para sakin. 3/4 ng 12 months na 'to, mga araw na hindi ko alam kung anong nangyari o hindi ko matandaan kung may nangyari bang nakapagpasaya sakin ng husto. Oo, walong buwan na akong hindi masaya. Walong buwan na ako nagbubuhat ng basag na puso. Walong buwan na ako nabubuhay ng walang kainte-intention.
Akala ko noon, solb na ko sayo. Ikaw yung naging rason ng paggising ko sa umaga. Ikaw yung naging rason sa lahat ng ginawa ko. Ikaw yung naging rason kung bakit ako punong puno ng pagmamahal. Pero hindi e. Ninakaw mo sakin yung abilidad kong magmahal ng buong buo. Ninakawan mo ko ng pagmamahal: pagmamahal mo at pagmamahal ko sa sarili ko. Ninakawan mo ko ng tiwala: tiwalang wala ng mananakit pa sakin. Pano pa ako magmamahal ulit kung yung isang tao na pinagkatiwalaan ko ng lahat lahat, iniwan ako ng sobrang bilis di man lang siya nagsisi.
Di ko na talaga alam gagawin ko. Inubos mo ko. Wala ng natira sakin na kahit ano. Dignidad ko, pagmamahal ko, tiwala ko.. pati buhay ko wala na dahil sayo. Oo, hindi pa ko nakakapagsimula ulit. At di ko alam kung makakapagsimula pa ako ulit. Mahal na mahal parin kita. Wag mo akong itulad sayo na kayang kaya mawalan ng pagmamahal na kasing bilis ng jeep na humaharurot.
Tangina lang talaga. KAUSAPIN MO NA AKO AT BIGYAN MO NA KO NG CLOSURE. Please lang :(
Alam mo ba kung gano ko nilalabanan ang sarili ko araw araw para hindi ka itext? Ang hirap, okay. Kailangan kong panindigan yung desisyon na ginawa ko 7 months ago na hanggang ngayon hindi ko parin maintindihan. Sirang sira na yung diwa ko sa kakaintindi sa mga kasinungalingan na sinasabi ko sa sarili ko para lang kayanin ko ang bawa't araw.
Hindi ako magsisinungaling: hirap na hirap parin ako sa paglipas ng araw araw. Aaminin ko, ito yung taon na pinakamalala para sakin. 3/4 ng 12 months na 'to, mga araw na hindi ko alam kung anong nangyari o hindi ko matandaan kung may nangyari bang nakapagpasaya sakin ng husto. Oo, walong buwan na akong hindi masaya. Walong buwan na ako nagbubuhat ng basag na puso. Walong buwan na ako nabubuhay ng walang kainte-intention.
Akala ko noon, solb na ko sayo. Ikaw yung naging rason ng paggising ko sa umaga. Ikaw yung naging rason sa lahat ng ginawa ko. Ikaw yung naging rason kung bakit ako punong puno ng pagmamahal. Pero hindi e. Ninakaw mo sakin yung abilidad kong magmahal ng buong buo. Ninakawan mo ko ng pagmamahal: pagmamahal mo at pagmamahal ko sa sarili ko. Ninakawan mo ko ng tiwala: tiwalang wala ng mananakit pa sakin. Pano pa ako magmamahal ulit kung yung isang tao na pinagkatiwalaan ko ng lahat lahat, iniwan ako ng sobrang bilis di man lang siya nagsisi.
Di ko na talaga alam gagawin ko. Inubos mo ko. Wala ng natira sakin na kahit ano. Dignidad ko, pagmamahal ko, tiwala ko.. pati buhay ko wala na dahil sayo. Oo, hindi pa ko nakakapagsimula ulit. At di ko alam kung makakapagsimula pa ako ulit. Mahal na mahal parin kita. Wag mo akong itulad sayo na kayang kaya mawalan ng pagmamahal na kasing bilis ng jeep na humaharurot.
Tangina lang talaga. KAUSAPIN MO NA AKO AT BIGYAN MO NA KO NG CLOSURE. Please lang :(
Sunday, November 9, 2008
Panaginip.
Tangina lang nung panaginip ko, okay?
Sarap lang kung pano natin hinanap yung "chicks" mo at ako pa nagtulak sayo sakanya. Sarap lang talaga. Sarap kung pano ko siya kinausap at sinabi ko pang "gusto ka daw niya makausap" ng para lang nagrereto ang ng bestfriend sa dreamboy niya. Shet na malupit lang. Alalang alala ko pa yung panaginip ko e. Duh, usually ganon naman basta ikaw ang involved e. Naalala ko yung mismong lugar, mismong salita at mismong facial expression. Pagdating sayo, bigla akong nagkakaphotographic memory e. Ang lupit! Daig mo pa sarili ko dahil napapadiscover mo ko ng mga hidden talents ko diyan na di ko naman alam na posible.
Alam mo kung ano yung pinakatumatak?
Niyakap kita ng sobrang higpit. Tas biglang hirit ng "shit, pag niyayakap kita, ayokong ayoko na talaga bumitaw."
Alala mo, ikaw nagsabi sakin non nuon?
Sarap lang kung pano natin hinanap yung "chicks" mo at ako pa nagtulak sayo sakanya. Sarap lang talaga. Sarap kung pano ko siya kinausap at sinabi ko pang "gusto ka daw niya makausap" ng para lang nagrereto ang ng bestfriend sa dreamboy niya. Shet na malupit lang. Alalang alala ko pa yung panaginip ko e. Duh, usually ganon naman basta ikaw ang involved e. Naalala ko yung mismong lugar, mismong salita at mismong facial expression. Pagdating sayo, bigla akong nagkakaphotographic memory e. Ang lupit! Daig mo pa sarili ko dahil napapadiscover mo ko ng mga hidden talents ko diyan na di ko naman alam na posible.
Alam mo kung ano yung pinakatumatak?
Niyakap kita ng sobrang higpit. Tas biglang hirit ng "shit, pag niyayakap kita, ayokong ayoko na talaga bumitaw."
Alala mo, ikaw nagsabi sakin non nuon?
SOBRANG PAGOD.
Ano ba. Kelan ba kasi mawawala ung sakit? Sa totoo lang, hirap na hirap na ako okay. Akala ko ba it all gets better in time? Eh parang mas lalo lang akong nahihirapan ngayon e. Pakiramdam ko it will only get worse.
Nakakapikon. Tuwing napapaisip ako, hindi ko maiwasan maramdaman kung gano kasakit. Pag cinombine mo lahat, parang yung secret special powers nila Son Goku sa Dragon Ball Z. Oo, ganon kalala. Parang hinahaduken ako ng paulit ulit tas wala man lang akong shield bubble para umiwas. Napakaunfair talaga.
Hindi okay kapag nagkakaanxiety attacks ka sa gitna ng gabi. Alam niyo ba yon? O habang naglalakad sa school. O habang naliligo. Yung wala kang control sa pagtalon ng puso mo sa labas ng sternum mo. Feeling mo hindi gumagana yung phrenic nerve mo kasi hindi nagcocontract yung diaphragm mo para makahinga ka ng maayos. Hindi okay kapag bigla nalang magiging sobrang masikip yung lugar kung nasan ka akala mo nagiging claustrophobic ka kahit nasa loob ka ng St. Paul gym. Lately wala ng ibang ginawa yung puso ko kundi pahirapan akong huminga. Parang naging masyado na siyang malaki para sa chest ko para magwala ng ganon.
Ang laking joke ng impact mo sakin. Seryoso lang, okay? 7 months na. As in halos isang buong school year na. Kung buntis ako, malapit na sana akong manganak. Iba na ang season. Iba na ang Presidente namin. Iba na ang school mo. Iba na ang cellphone ko. Ano ba, lahat na iba. Except yung nararamdaman ko. Ganon parin siya kalala eh. Para lang binabasa ko yung mga messages mo all over again tas nagugugulong ako sa sahig sa sobrang sakit. Ang.. grabe.
Matagal ko ng iniisip kung i need love lang para tigilan ko na yung hayop na yun e. Pero i could have had love if i needed it so badly. Yuck ang yabang ng dating. Hahaha pero yun na nga yon. Ako parin yung pumili na magpakaisa muna kasi ewan ko.. secretly, love mo parin yung gusto ko. Yuck ang desperado ng dating. Hahaha nyeta lang. Di ko na alam kung anong solusyon ko sa problema kong ito. Parang kailangan ko na yata sumulat sa maalala mo kaya; baka sila, kaya nilang bigyan ng closure yung kwento kong kasing boring ng GMIK nung patapos na yung series na yon.
Utang na loob lang, pwede bang ibigay mo na yung closure na binibigay ko? Malamang hindi ko yon makukuha kasi ganon ka e. Kung binigay mo sakin yun noon, baka sakaling nakakatulong pa sakin yon ngayon. Pansin mo? Para kang yung isa kong skirt e. Walang kaclosure closure.
Oh well papel, napakalabo ko. Para akong tumira ng tawas sa mga pinagsasasabi ko. Anyway, to make the story short, stuck parin ako. Okay? Lately, gumagana nanaman yung lacrimal gland ko para magproduce ng tears papunta sa nasal cavity ko. Nyeta nyeta nyeta ka, sana naman kasi maging kasing linaw ka ng mga mata ni Kuya kapag nakasalamin siya.
Okay lang kahit hindi mo ko pinaglaban e. Pota, siyempre hindi okay yon. Pero ano, kasi.. ang gusto ko lang sabihin.. ewan. Bahala na si Batman.
Nakakapikon. Tuwing napapaisip ako, hindi ko maiwasan maramdaman kung gano kasakit. Pag cinombine mo lahat, parang yung secret special powers nila Son Goku sa Dragon Ball Z. Oo, ganon kalala. Parang hinahaduken ako ng paulit ulit tas wala man lang akong shield bubble para umiwas. Napakaunfair talaga.
Hindi okay kapag nagkakaanxiety attacks ka sa gitna ng gabi. Alam niyo ba yon? O habang naglalakad sa school. O habang naliligo. Yung wala kang control sa pagtalon ng puso mo sa labas ng sternum mo. Feeling mo hindi gumagana yung phrenic nerve mo kasi hindi nagcocontract yung diaphragm mo para makahinga ka ng maayos. Hindi okay kapag bigla nalang magiging sobrang masikip yung lugar kung nasan ka akala mo nagiging claustrophobic ka kahit nasa loob ka ng St. Paul gym. Lately wala ng ibang ginawa yung puso ko kundi pahirapan akong huminga. Parang naging masyado na siyang malaki para sa chest ko para magwala ng ganon.
Ang laking joke ng impact mo sakin. Seryoso lang, okay? 7 months na. As in halos isang buong school year na. Kung buntis ako, malapit na sana akong manganak. Iba na ang season. Iba na ang Presidente namin. Iba na ang school mo. Iba na ang cellphone ko. Ano ba, lahat na iba. Except yung nararamdaman ko. Ganon parin siya kalala eh. Para lang binabasa ko yung mga messages mo all over again tas nagugugulong ako sa sahig sa sobrang sakit. Ang.. grabe.
Matagal ko ng iniisip kung i need love lang para tigilan ko na yung hayop na yun e. Pero i could have had love if i needed it so badly. Yuck ang yabang ng dating. Hahaha pero yun na nga yon. Ako parin yung pumili na magpakaisa muna kasi ewan ko.. secretly, love mo parin yung gusto ko. Yuck ang desperado ng dating. Hahaha nyeta lang. Di ko na alam kung anong solusyon ko sa problema kong ito. Parang kailangan ko na yata sumulat sa maalala mo kaya; baka sila, kaya nilang bigyan ng closure yung kwento kong kasing boring ng GMIK nung patapos na yung series na yon.
Utang na loob lang, pwede bang ibigay mo na yung closure na binibigay ko? Malamang hindi ko yon makukuha kasi ganon ka e. Kung binigay mo sakin yun noon, baka sakaling nakakatulong pa sakin yon ngayon. Pansin mo? Para kang yung isa kong skirt e. Walang kaclosure closure.
Oh well papel, napakalabo ko. Para akong tumira ng tawas sa mga pinagsasasabi ko. Anyway, to make the story short, stuck parin ako. Okay? Lately, gumagana nanaman yung lacrimal gland ko para magproduce ng tears papunta sa nasal cavity ko. Nyeta nyeta nyeta ka, sana naman kasi maging kasing linaw ka ng mga mata ni Kuya kapag nakasalamin siya.
Okay lang kahit hindi mo ko pinaglaban e. Pota, siyempre hindi okay yon. Pero ano, kasi.. ang gusto ko lang sabihin.. ewan. Bahala na si Batman.
Subscribe to:
Posts (Atom)